maandag, juni 26, 2006

Net familie

“Laat me dat toch zelf doen”, zegt de dame die zeer op leeftijd is. Haar dochter trekt haar schouders op en zegt hard genoeg voor ons, te zacht voor haar slechthorende moeder “en morgen heb je mij weer nodig...”
Er is niets mis met haar moeder, behalve ouderdom, hardhorendheid en wellicht wat vergeetachtigheid. Ze woont niet in een verpleeghuis, maar in een aanleunflat. Ze is onlangs nog met haar eigen kinderen op vakantie geweest naar het buitenland. Een reis die ze heel mooi vond. Het fotoboekje dat ze na afloop van haar kinderen heeft gekregen, houdt ze als een dierbaar kleinood vastgeklemd in haar handen. Volgens mij weet ze precies wat haar dochter heeft gezegd, maar ook zij haalt haar schouders op, maar zonder de irritatie die haar dochter uitstraalt. Ze weet wie het zegt, ze kent haar pappenheimers.
Het deed me denken aan sommige gesprekken die ik ook wel eens onder verzorgenden hoor terwijl het onderwerp van gesprek in de buurt is. Dat zou niet moeten, maar het gebeurt toch, want soms is het je allemaal een beetje te veel. Wat dat betreft zijn de verzorgenden soms net familie.