Over een mooi gedekte tafel en hoe dat invloed heeft op de manier waarop mijn moeder eet...

Het pension waar ik logeer is zo vriendelijk om op zondagmorgen ook mijn moeder uit te nodigen bij het ontbijt. De eigenaren dekken de tafel op z’n mooist. Een tafelkleed, mooi servies, mooi bestek en een bloemetje erbij.
En dan komt het ontbijt. Vers vruchtensap, een schoteltje met vers fruit, speciaal voor mijn moeder een glazen coupe gevuld met mango-bananenmoes met stukjes aardbei en druif. Een mand vol broodjes, zachte voor mijn moeder, harde volkoren voor mij. Een schoteltje vleesbeleg, een schoteltje met verschillende soorten kaas, een bakje zelfgemaakte jam, een kommetje chocoladevlokken.
Ik schuif mezelf en mijn moeder aan. Mijn moeder knoop ik een écht servet om. En dan kunnen we... Mijn moeder pakt het vorkje en prikt een voor een de stukjes fruit op en stopt ze in haar mond. Breed glimlachend. "Lekker", zegt ze, en "heerlijk". Het verse vruchtensap zoet ik wat bij met een beetje suiker. Ze laat het zich smaken. Als ik haar een lepeltje van de inhoud van de glazen coupe laat proeven, straalt ze helemaal. Ze neemt de lepel over en handelt het gerecht verder zelf af. De zachte broodjes smeer ik voor haar en snijd ik klein. Met het vorkje prikt ze stukje voor stukje op.
Met de koffie is het even gedoe. Ik probeer haar te helpen, maar dat werkt niet echt. Als ik even later zit te praten met de eigenaars van het pension en daardoor niet op haar let, blijkt ze zonder problemen de koffie op te drinken uit het prachtige koffiekopje. "'n Leuk gevalletje", is haar commentaar. Er komt nog een gebakken eitje door. Ze smult. En ze praat niet als ze haar mond vol heeft. Dat heeft ze nooit gedaan.
Zo nuttigen wij ons zondagmorgenontbijt, zonder haast, snoepen, een uur of twee lang. Tegen het einde wijst ze op een aardbei die eenzaam op het schoteltje kaasbeleg ligt. We geven de aardbei. Ze lacht voluit.
Wat een mooie en met zorg gedekte tafel al niet kan doen.