Zelf ervaren...

Onlangs heb ik deelgenomen aan een onderzoek over de zorg in verpleeghuizen. Om meer precies te zijn: over de motivatie van verzorgenden in verpleeghuizen. Daar schort het wat aan. 'Wat'... dat is misschien zwak uitgedrukt. De twee verzorgenden die deelnamen aan het onderzoek, vertelden allebei dat ze geen leven meer hadden in hun instelling sinds ze hun mond hadden opengedaan en naar buiten waren getreden met hun kritische blik op de kwaliteit van de zorg. Hun motivatie wordt dagelijks zwaar op de proef gesteld. Het lijkt makkelijker om niks te zeggen en gewoon maar te doen wat van je verwacht wordt, ook al stuit het je tegen de borst. Maar als je dát doet, hou je ook geen motivatie meer over.
Eén verzorgende heeft mijn hart gestolen. Ze is inmiddels praktijkopleidster en bereidt op een heel bijzondere manier nieuwe verzorgenden voor op het werk in het verpleeghuis. Ze laat hen ervaren hoe het is om in een verpleeghuis te zitten. Eerst mogen ze kiezen uit verschillende soorten incontinentiemateriaal. En hun gekozen luier moeten ze aandoen en twee uur lang aanhouden. Ze schenkt koffie, waar de melk en suiker al in zit. Had je liever koffie zonder melk gewild, jammer dan... zo bieden wij het hier aan. De verzorgenden zagen een aflevering van Sint Hubertusberg, een onlangs bij de VPRO uitgezonden 'soap' van Jiskefet. Ze kregen ook eten uit de centrale keuken: gemalen. Witte kabeljauw, aardappels en bloemkool. En dat alles op een wit bord. En zo ging ze nog een tijdje door om te laten zien hoe een verpleeghuis zich niet aanpast aan de bewoners maar hoe de bewoners zich moeten aanpassen aan het verpleeghuis. Die nieuwe verzorgenden zullen hun voorbereidende bijeenkomst niet snel vergeten. Misschien moet ze zoiets ook doen voor de inmiddels 'gehospitaliseerde' verzorgenden.