maandag, januari 02, 2006

'Hebben we alles?'

De dinsdag voor Kerst vergezelde ik een vriendin van mij wiens moeder onder de rook van Rotterdam haar laatste dagen slijt in een mooi huis, met uitzicht op de snelweg. De entree was ruim versierd met kerstspullen. In het restaurant stond een mooi opgedekte tafel, maar de menukaarten bevatten een stichtelijke wens, geen menu.
We haalden haar moeder op van de tweede verdieping, een oud dametje dat helemaal kromgebogen in haar stoel zat. Ze mummelde een beetje tegen haar dochter. We waren de enigen, de andere bewoners waren al naar beneden naar de feestzaal. “Hebben we alles?”, vroeg de ene verzorgende opgewekt aan de andere. “Ja, alleen mevrouw X moet nog naar beneden, maar daar zorgt haar dochter voor.”
In de feestzaal zaten en lagen de mensen (in bed) rond een podium. Er waren oude en jonge mensen. Eén van de verzorgenden opende de kerstbijeenkomst met de mededeling dat iedereen natuurlijk met kerst het liefst thuis was bij zijn familie. Helaas was dat niet mogelijk en daarom ‘maken we er wat van’. Ze herhaalde dat nog een paar keer op een andere manier. ‘Als ze dat nog een keer zegt, ga ik gillen’, siste mijn vriendin in mijn oor. Alsof thuis kerst vieren altijd leuk is.
Daarna volgde kerstgezang begeleid door een goed bedoeld amateur orkestje. De geestelijk verzorger gaf een geestelijke boodschap mee die ik alweer ben vergeten. En iemand las een onverstaanbaar gedicht voor. Indrukwekkend was de toespraak van de vader van een jong meisje dat de hele bijeenkomst onbeweeglijk in haar rolstoel zat. Hij vertelde dat dit zijn tweede kerst was in het tehuis en dat hij nu pas echt kerst kon vieren, want de vorige keer had hij te veel verdriet om wat zijn dochter was overkomen. Hij bedankte de verzorging en had voor iedereen een cadeautje onder de kerstboom gezet. De verzorgende ‘die er wat van ging maken’, greep het bedankje van de vader aan om te zeggen dat het allemaal wel meeviel in de verpleeghuizen. Ook hier wist ze niet van ophouden. Een beetje wrang want haar verpleeghuis was vorig jaar nog in het nieuws omdat de Inspectie het helemaal niet zo fantastisch vond.
Maar goed, het was tijd om de kerstcadeautjes open te maken. De moeder van mijn vriendin had de hele kerstviering in elkaar gedoken in haar stoel gezeten. Met het uitpakken van de cadeautjes leek ze er weer even bij te zijn. Of kwam het van het glaasje advocaat? Toen had het voor haar wel lang genoeg geduurd, ze begon onrustig te bewegen in de stoel en wilde weg.
Naderhand vroeg ik me af voor wie die kerstviering nu eigenlijk bedoeld was. De toespraak van de verzorgende, de geestelijke verzorger en de vader gingen allemaal over de hoofden van de bewoners heen. Ik weet niet of dit de beste manier is om Kerst te vieren met onze ouders in een verpleeghuis.