Iets gemeenschappelijks

In Drenthe gebruikt een verpleeghuis oude foto's om met dementerenden te bekijken. Geen foto's uit de eigen familie schoenendoos, maar foto's uit het officiële stadsarchief. Een historische vereniging verzamelt de foto’s. Dat zag ik een tijdje geleden op televisie.
We zien een mevrouw samen met een verzorgende naar een foto kijken waarop een huis te zien is, bij een brug over een kanaal. "Daar woonden wij", zegt de mevrouw. Een andere mevrouw loopt langs een muur met foto's. Ze herkent plaatsen. Ik vind het vooral leuk om te zien hoe de verzorgenden omgaan met de bewoners. Of beter gezegd: dát de verzorgenden omgaan met de bewoners.
Volgens de gebruikelijke journalistieke normen moet er nog een deskundige in beeld. Er volgen er twee: een psycholoog en een geestelijke verzorger. De psycholoog laat ons weten dat dit project is opgezet om de familie "handvatten" te geven om met hun dementerende moeder of partner te praten. "Ja, natuurlijk", denk ik, gevoelig als ik ben voor autoriteiten. Gelukkig zet de geestelijk verzorger het project weer op zijn juiste pootjes. Ze vertelt dat ze met mensen naar de foto’s kijkt en telkens weer hetzelfde verhaal hoort. "Want die dementerenden vergeten namelijk dat ze die foto hebben gezien...", legt ze uit met iets meewarigs in haar stem. "Vooral in het laatste stadium van dementie heb ik er iets aan. Dan heb ik het gevoel dat er iets gemeenschappelijks is tussen mij en de dementerende patiënt."
Iets gemeenschappelijks... Ze heeft gelijk. Maar dan vooral bedoeld voor de verzorgenden. Want iets gemeenschappelijks, dat hebben wij - familie - al met onze moeder.