Portret van mijn moeder (2)

Mijn moeder heeft geposeerd voor Arie Schippers. Een heel weekend lang. Ik vond het wel spannend hoe mijn moeder zou reageren. Vroeger heeft ze zelf geschilderd, ik heb ook geposeerd voor haar, maar daar was ze niet tevreden over en vervolgens werd het doek overschilderd met iets anders, bloemen geloof ik.
Toen mijn moeder 28 jaar was is ze zelf al eens geportretteerd door een Limburgse schilder, Henk Coolen. Een prachtig portret van een knappe jonge vrouw. Dit portret zou heel anders worden. Mijn moeder in de laatste fase van haar leven. Haar uitstraling nu is mij even lief als toen ze nog jong, helder van geest en goed ter been was.
Zaterdagmorgen kwam Arie bijna tegelijk met mij aan. Mijn moeder keek mij treurig aan met een dikke lip. Ze had last van haar mond, waarschijnlijk een ontsteking van het tandvlees en het deed haar duidelijk pijn. Ik vroeg de verzorgende om een paracetamol, maar daar moest hij de verpleeghuisarts voor bellen. Dat zou hij maandag doen. Maandag!!! Gelukkig belde hij meteen en van de eerste dosis knapte ze direct een stuk op.
De schilder, mijn moeder en ik hebben ons toen in haar kamer opgesloten. Mijn moeder zat in haar rolstoel met een pluche Ierse setter op haar schoot op een plek met de beste lichtval, volgens Arie. Hij bouwde zijn schildersezel op, maakte zijn verf aan en begon. De kamer rook al snel heerlijk naar terpentine.
Mijn moeder keek finaal langs de schilder. Af en toe keek ze naar de zinken bak waarin hij zijn kleuren mengde. Toen ze beiden lekker zaten, kon ik even de stad in voor wat boodschappen. Toen ik terugkwam zat mijn moeder te slapen en Arie enthousiast in zichzelve te praten. Hij had een eerste schets gemaakt die ik mooi vond.
Tegen een uur stopten we met de sessie. Het was tijd voor mijn moeders soep en voor een middagdutje.
´s Middags tegen vier uur, na haar middagslaapje, konden we weer verder gaan. Maar niet voor lang, want net toen de schilder opmerkte dat de lichtval zo mooi was, kwam er een waterig zonnetje door, dat hem het zicht belemmerde. Einde eerste dag.
Zondagmorgen begonnen we wat eerder, tegen half elf. We plaatsten haar stoel op dezelfde plek als de dag ervoor en het schilderen kon beginnen. Mijn moeder was er duidelijk meer bij. Ze zag nu ook de schilder, voorzover hij niet verstopt zat achter het doek. Ze wees naar hem en keek mij aan met een uitdrukking van “wat is dit nu weer voor een gekkigheid.”
Toen ik terugkwam na even weg te zijn geweest, vertelde Arie dat mijn moeder een heel gedicht had voorgedragen, maar dat hij er niet veel van had gesnapt. Ik ging naast mijn moeder zitten en gaf haar met enige regelmaat een hapje zacht fruit, stukjes meloen en frambozen, en een beetje yoghurt. Zo ging de sessie door. Mijn moeder praatte tegen zichzelf en de schilder ook. Ik deed haar mijn Ipod in de oren met een mooi klassiek concert van Mozart. Ze keek heel gelukkig. Voor mij was niet veel meer te doen dan te kijken naar de vele uitdrukkingen van haar gezicht. Ik vroeg me af welke uitdrukking de schilder uiteindelijk zou kiezen voor het definitieve schilderij. Tegen een uur of een was de sessie afgelopen. Mijn moeder viel na haar middagsoepje bijna meteen in slaap. Poseren is een vermoeiende bezigheid. We kregen haar bijna niet wakker die middag en ik voelde me een loeder die veel te veel vroeg van mijn moeder. Gelukkig was het te somber weer en te weinig licht, dus moest Arie na een uurtje zijn spullen al weer pakken. Nu had hij alleen de maandagmorgen om het schilderij af te maken. Ik heb het nog niet gezien, maar ben heel benieuwd. Spannend.