De knuffel, de hond en de clown

Vandaag is mijn moeder 90 jaar geworden. We hebben haar drie dagen lang in het zonnetje gezet, wat ook wel mocht met dit grijze, grauwe weer. Met als hoogtepunt deze morgen een bezoek van twee clowns op haar etage. In ieder geval hoogtepunt voor mij, en hopelijk ook voor mijn moeder, die eerst vooral de andere kant op keek toen mevrouw clown naast haar stond. Ze frunnikte een beetje aan de rand van haar hesje en keek even op toen mevrouw clown haar een stukje van haar fluwelen rok liet voelen. Mijn moeder houdt van stofjes voelen. ‘Rood’ zei ze, toen ze opkeek, en ik denk dat ze de neus van de clown bedoelde, want het fluweel was paars. Meneer clown, met hoge hoed en keurig in het pak, kreeg een warme glimlach toen hij zijn hand uitstak. Ze antwoordde door háár hand uit te steken. Ik kreeg het zelf bijna te kwaad van haar minimale maar welgemeende reactie en ben maar even bij een andere mevrouw gaan zitten. Ik wilde geen stoorzender zijn.
De clowns deden intussen hun werk. Heel stil en rustig ging mevrouw clown voor één van mijn moeders etagegenotes zitten, een mevrouw die nooit veel zegt maar wel veel en klagelijk kreunt. Er stond een knuffelbeest op haar tafelblad dat in gesprek raakte met een hond, een handpopje. De vrouw kreunde niet meer maar keek ingespannen naar de knuffel, de hond en de clown.
Aan het eind hebben we nog even gezongen. ‘Maria Sterre der Zee’ is een populair lied in deze contreien. Het refrein met ‘geleidt ons door ‘t leven’ verbasterde de clown tot ‘verleidt mij voor het leven’. En dat vonden twee andere mevrouwen fout, maar wel leuk.
Toen de clowns klaar waren, ruimden ze hun spullen op. Wij deden de koffiekopjes, snel en efficiënt, schoteltjes apart, op elkaar, kopjes op elkaar. Zij deden het met zorg. Spelend met de xylofoon haalde meneer clown zijn spullen voor mijn moeder weg, die een beetje vermoeid maar geïnteresseerd toekeek. Weer wat geleerd.
De clowns heten ‘miMakkus’ en zijn verbonden aan de stichting www.mijnvrienddeclown.nl