Eenzame Kerst

Op mijn eentje Kerstmis vieren met mijn moeder in het verpleeghuis. Dat leek me wel de meest deprimerende bezigheid die je kunt verzinnen. Maar ik kwam er niet onderuit, het was mijn beurt. Zaterdagmorgen toen ik de gordijnen van mijn pensionkamer opendeed, zakte de moed al helemaal in mijn schoenen. Het was grijs, donker en het motregende. Ik zou niet eens met haar naar buiten kunnen.
Tot mijn verrassing was de sfeer in het verpleeghuis vrolijk en licht. Op elke hoek stond wel een kerstboom en op de etage van mijn moeder waren zelfs de bruine ziekenhuisachtige leuningen in de gang versierd met kerstmannen en kerstslingers. Mijn moeder zat aan de tafel met zicht op de kerstboom met een grote doos voor haar. Het kerstpakket van het huis. Toen we het samen openmaakten werd ze helemaal gelukkig. Met veel ah’s en oh’s bekeek ze de lekkernijen.
Omdat we niet naar buiten konden gingen we maar beneden zitten, in de hal. Kopje koffie erbij en kerstkaarten kijken van mensen die haar nog niet zijn vergeten. Ik weet niet of zij besefte dat het Kerst was, maar haar humeur was opperbest. We zaten arm in arm en ze drukte af en toe mijn arm tegen zich aan en glimlachte lief. Ik realiseerde me dat ik helemaal niet op mijn eentje was, maar met haar. En of het nu Kerst is volgens de kalender, ach wat maakt het uit.
Het hoogtepunt van ons gezamenlijke kerstfeest was het ontbijt in het pension. Ik was daar de enige gast en ze hadden mij uitgenodigd om met mijn moeder het kerstontbijt te komen nuttigen. Het pension is gevestigd in een oud herenhuis. Je moet wel een paar drempels over om binnen te komen, maar dat ging goed. In de eetkamer was onze ontbijttafel prachtig opgedekt en het haardvuur knetterde. Nu weten ze in dat pension wat een lekker ontbijt is, maar deze keer was het helemaal uitstekend. Eerst een bordje met vers fruit: meloen, kaki, kiwi. Mijn moeder genoot ervan. Het glaasje versgeperst sap ontlokte haar weer een uitroep: ‘mmm... lekker’. Daarna een gebakken eitje met toast. Ik was even bang dat de toast haar problemen zou opleveren. Niets van dat al. Het eitje ging er ook in als koek. Toen vervolgden we ons ontbijt met snoepen: een beetje croissant, een beetje kaas, en oh... mmm... lekker een stukje gerookte zalm, en dat glaasje Italiaanse bubbeltjeswijn... Na een tijdje doezelde ze wat weg om af en toe weer wakker te worden en rond te kijken naar alle mooie dingen die te zien zijn in de ontbijtkamer. Vooral de Chinese poppen op de schouw onder een glazen stolp.
Na het ontbijt hebben we in de kerk nog even de kerststal bekeken. Het was inmiddels lekker weer geworden, met een warm zonnetje. De rest van de dag hebben we rustig met zijn tweeën doorgebracht, en ’s avonds ben ik weer terug naar huis gegaan. Er zaten niet veel mensen in de trein, maar dat deerde mij niet meer. Ik had een heerlijke Kerst met mijn moeder gehad.