’n Overval

Ik pleegde dit weekend weer eens een overval op mijn moeder, en daar houdt ze niet van. Mijn bedoelingen waren oprecht, eerlijk waar. Ik wilde haar een dikke zoen in haar nek geven, want ze was het hele weekend zo stilletjes. En meestal vrolijkt ze van zoenen wel op. Maar ik deed het verkeerd. Van achteren. Ze schrok en keek me boos aan. Na veel sorry, sorry... kreeg ik een herkansing aan de voorkant en toen was het wel goed. Ze gaf een fluweelzachte kus retour.
Ook verzorgenden zie ik vaak overvallen plegen. Ik kan me herinneren dat ik een keer opmerkte dat mijn moeder scheef in haar rolstoel hing en dat er toen een verzorgende kwam aangesneld van achteren om haar even recht te zetten. Ze kiepte de rolstoel met een klap omlaag, stak haar armen onder mijn moeders oksels en trok haar omhoog. Heel efficiënt en helemaal niet prettig voor mijn moeder.
Bij het verschonen op het bed gebeurt dat ook vaak. Dan draaien ze mijn moeder met een flinke ruk om. Heel efficiënt ook, snel vooral. Maar mijn moeder weet dan niet hoe ze het heeft en grijpt zich aan alles wat haar in het zicht komt vast.
Nu schijn je ook daar protocollen voor te hebben, hoe je met de mensen omgaat. En daar schijnen ook sancties op te staan. Ik heb die sancties niet nodig om mijn gedrag te verbeteren. Mijn moeder 'straft' mij. Met een boze blik en soms met een niet al te harde maar toch stevige klap in mijn gezicht, en met de angst in haar ogen. Dat is voor mij voldoende.