'n Hondenbaan

“Nee, u mag het zorgdossier niet inzien...”
De verzorgende zet zich schrap tussen ‘t personeelshokje – waar het dossier veilig achter slot en grendel ligt - en mij.
Mijn mond valt open. Al drie jaar lees ik het dossier tijdens mijn moederzorgweekend. Zonder problemen.
“Er staat in het protocol dat u het zorgdossier alleen mag lezen in aanwezigheid van de EVV-er”. (de eerst verantwoordelijke verzorgende)
Ik voel irritatie opkomen, maar probeer me te beheersen.
“Wat protocol?...” “Weet ik niks van!...” “Wie heeft dat nu weer bedacht?...”
De verzorgende houdt voet bij stuk.
“Het protocol zegt...”
“Wat een onzin...” is het enige dat ik kan uitbrengen. Ik bedenk me dat zij het ook niet kan helpen. Ze is slechts de boodschapper. Inwendig briesend verlaat ik de etage.
De volgende dag mail ik de directeur over het voorval. Hij schrijft mij een dag later terug dat “tot zijn spijt” niet iedereen op de hoogte is van het privacyreglement van de stichting. Hij gaat er nog eens “nadrukkelijk de aandacht op vestigen in zijn overleg met de afdelingsmanagers”.
De keer daarop kan ik weer zonder problemen het zorgdossier lezen.
Wat een hondenbaan, verzorgende...