Minuten voor managers

Mijn moeder krijgt wekelijks 22 uur persoonlijke verzorging, 3,5 uur verpleegkundige verzorging en 14 uur ondersteunende begeleiding. Wat dat laatste is weet ik niet. Je krijgt de neiging om een stopwatch erbij te houden. Eerst even de zakjapanner: 22 uur per week is iets meer dan 3 uur per dag. Echt ziek worden moet ze niet, want ze krijgt iets meer dan 1 uur per dag verpleegkundige verzorging. Ik snap dat minutengedoe niet. Dat leidt toch nergens toe.
In andere sectoren van de maatschappij begint dat besef al door te dringen. Op de televisie zag ik onlangs een programma waarbij een baas een tijdje op de werkvloer had gewerkt om eens te kijken tegen welke problemen zijn werknemers aanliepen. Het betrof deze keer het schoonmakend personeel in een vakantiepark. Dat is hard werken, zo ondervond de directeur. In heel korte tijd moesten de schoonmaaksters de vakantiebungalows spic en span opleveren.
Voor al hun werkzaamheden stonden minuten, niet veel minuten. Voor de bedden opmaken, voor de keuken, voor de badkamer. Er komt een hoop bij kijken om zo´n huisje schoon en gezellig op te leveren voor de volgende gast.
Het waren die minuten die schoonmaaksters het meest dwarszaten. Drie minuten voor een bed! Dat is niet veel. Bij het ene bed lukt dat misschien nog, maar dat andere bed had duidelijk meer tijd nodig. De keuken schoonmaken was nog moeilijker in de daarvoor vastgestelde tijd. De ene gast laat de keuken schoon achter, bij de andere moet je de aangekoekte resten in de pannen er eerst maar eens uit zien te krijgen. Kortom die schoonmaaksters vonden het maar niks met die minuten.
In 2003 had hij voor het eerst met hen meegewerkt. Nu in 2005 liep hij nog eens een dagje mee om te kijken of de veranderingen naar aanleiding van die eerste keer, ook verbetering hadden gebracht. Eén van de veranderingen was dat de minuten waren afgeschaft. Voor de schoonmaaksters, niet voor het management wel te verstaan. Het management dacht nog steeds in minuten, maar had zich gerealiseerd dat je daar de schoonmaaksters niet mee moest opzadelen. “Minuten, dat is meer voor het management”, zei de directeur. Overigens was het aantal minuten voor de verschillende werkzaamheden wel aangepast. Zo had het bed er een minuutje bij gekregen. Maar dat was voor de schoonmaaksters niet meer van belang. Alles wat zij wisten was dat binnen een bepaalde tijd de bungalow er weer pico bello moest uitzien. En die tijd was gebaseerd op realistisch onderzoek in overleg met de schoonmaaksters zelf.
“Het werkt nu veel prettiger”, zei één van de schoonmaaksters. “Nu heb ik tijd om kapot servies weer aan te vullen, zodat het huisje er weer goed bij staat. En dat is toch wat de klanten willen.”
Kunnen de minuten niet weg uit de zorg? Althans voor de verzorgenden en daarmee voor de mensen die aan hun zorg zijn toevertrouwd? Dat is toch wat de klanten willen?