Drogerende Luchten

Het is opvallend dat mijn moeder meestal helemaal verandert als ik met haar naar buiten ga. Binnen op haar etage zit ze vaak voor zich uit te staren of is ze heel in zichzelf gekeerd. Maar we zijn de ingang van het huis nog niet uit of ze kijkt rond en reageert op de gebeurtenissen om haar heen. Vooral kinderen zijn haar lief. Waarschijnlijk omdat die zich ook op haar hoogte bevinden. Ze zwaait naar ze, of kromt haar wijsvinger en zegt ‘kom ‘ns hier’. Mannen zijn haar ook lief. En ze zit graag aan de kleren van mensen. Dan voelt ze de stof, zoals ze vroeger ook altijd deed om kleren te maken.
Als we dan weer terug zijn, zakt ze na verloop van tijd weer weg in een niets. Zit er soms een kalmerend medicijn in de lucht van het verpleeghuis? Ik word er zelf ook altijd wat duffig.