maandag, april 12, 2010

Geen plek voor bloemen

Weer gedoe over de inrichting van de kamer van mijn moeder. Er moet ruimte worden gecreëerd, vooral om de verzorging te ontlasten, in fysieke zin. Gelukkig doet mijn zus deze keer de besprekingen. Zelf word ik er een beetje niet goed van. We mogen niet met mijn moeder samen aan de tafel in de gezamenlijke ruimte zitten omdat we dan onrust veroorzaken, maar nu moet de tafel weg uit de kamer van mijn moeder om meer ruimte te maken voor de tillift. Dus kunnen we niet meer met haar aan tafel zitten. De kast - vier geschakelde blokken naast elkaar - die wij onlangs hebben aangeschaft in plaats van een oud bureautje dat erg in de weg stond, moet maar rechtop zodat we nog minder oppervlakte hebben om iets neer te zetten of op te leggen. Oh ja, we krijgen een verrijdbaar tafeltje van ‘het huis’, waar een kopje koffie op kan staan.
We willen geen ziekenhuiskamer. We zorgen voor veel extra hulp voor mijn moeder om haar te helpen met eten, met in bed leggen en om de zorg te ontlasten. En we zijn er zelf ook elk weekend. Ik weet zeker dat het niet de bedoeling is ons weg te jagen, maar je krijgt ook niet het gevoel dat ze de familie er graag bij willen.
Sorry moeder, we hebben geen plek meer voor een bosje bloemen.