Licht in de duisternis

Laatst kreeg ik op mijn blog de reactie dat het zo jammer was dat ik soms een licht agressieve toon aansloeg. Dat is zeker niet mijn bedoeling, maar soms word je zo wanhopig. En dan weet ik ook niet meer hoe je het positief moet brengen. Neem bijvoorbeeld de geschilderde muur in de gemeenschappelijke huiskamer bij mijn moeder. Van zichzelf is de ruimte een beetje donker omdat er alleen aan een kant ramen zijn en omdat het plafond laag is. Al een paar jaar zag het er afgebladderd uit. Iedereen klaagde erover. Ik had al eens voorgesteld dat wij als familie een weekendje met wat emmertjes verf langs zouden komen.
Nu was er ineens geschilderd. Door een echte schilder, prachtig gedaan. Alleen waren twee van de muren in een soort donkerbruin geschilderd. Ai...
Ik had toevallig net een inleiding van Eus van Someren bijgewoond op een congres. Hij werkt op het Nederlands Instituut voor Neurowetenschappen (NIN) en onderzoekt de invloed van licht op de biologische klok. Met name bij dementerende ouderen. Uit een langdurig onderzoek (3,5 jaar) onder dementerende ouderen blijkt dat meer licht leidt tot beter nacht/dagritme, minder onrust en minder depressie bij dementerende ouderen. Hoewel hij wel voorzichtig is in zijn conclusie, ‘we denken dat licht effect heeft op de lange termijn, maar het doet geen wonderen.’
Ik vertel het de verzorgende, nadat ik eerst heb gezegd dat ik het fantastisch vind dat er is geschilderd. Ze maakt niet de indruk dat ze wel eens gehoord heeft van deze theorie. Niettemin lees ik in een oud nummer van het ‘instellingsblad’, dat op een verpleegafdeling in een andere locatie juist om die reden speciale lampen hebben aangebracht. Zouden ze ons zijn vergeten?