Even nadenken

Ik dacht bij mezelf: ik ga eens een weekje nadenken over wat ik nu verder wil met het thema dementie. Steeds weer deze blogjes schrijven is weliswaar voor mezelf enorm bevredigend – meestal – maar wat bereik je ermee. Ik ben bang dat ik meer dan een weekje nodig heb, maar tot nog toe heb ik het volgende bedacht: het ‘denkraam’ van het verpleeghuis is een heel andere dan het ‘denkraam’ van mijn moeder en mij. Wij komen het verpleeghuis binnen als onze moeder en haar familie, het verpleeghuis ziet alleen een dementerende patiënt. Met een op jarenlange ervaring gebaseerde ijzeren routine schat het verpleeghuis mijn moeder in: mevrouw kan dit wel, dit niet, heeft zorg en hulp nodig voor dit en voor dat, mevrouw zit in de eerste, tweede of laatste fase van dementie. Dossier ingevuld en dichtgeklapt. Als familie krijgen wij nog de vraag of we het levensverhaal van mijn moeder willen opschrijven. Dat gaat ook in die map die wordt dichtgeklapt.
Dat individuele, mijn moeder en haar familie, blijft onzichtbaar. En dat botst met het generaliserende van het verpleeghuis. En om die botsing te voorkomen is meer nodig dan een betere communicatie, de oplossing die vanuit de professionals zo sterk wordt gepromoot. Het zijn twee manieren van kijken, en de vraag is – wat mij betreft - niet óf maar hóe je dat kunt veranderen. Ik denk verder.