Blauw oog

Mijn moeder heeft waarschijnlijk in de nacht een tijd met haar wang op haar hand of vuist gelegen en dat heeft geleid tot een grote blauwe plek onder haar oog. Dat snijdt mij door mijn ziel. Ze mist het bewustzijn van pijn, denk ik.
In een artikel in TvZ (Tijdschrift voor Verpleegkundigen) lees ik dat het voelen, de gewaarwording van pijn, weliswaar intact is bij mensen met dementie, maar dat de beleving van pijn en de pijntolerantie gestoord is. Pijn wordt waarschijnlijk niet als pijn geïnterpreteerd en ook niet geuit op een manier die je zou verwachten.
Toch laten ook mensen met dementie zien dat ze pijn hebben. Maar het is knap moeilijk om pijn te observeren. De kindergeneeskunde heeft meetschalen ontwikkeld en deze zijn ook uitgeprobeerd bij dementerenden. Repos heet er eentje. Dat staat voor Rotterdam Elderly Pain Observation Scale, mooie afkorting, Repos betekent ook rust. De instructiekaart gebruikt ondermeer als maat de uitdrukking op het gezicht en het bewegen van lichaamsdelen, of het maken van geluiden zoals een kreet of gekreun. De andere meetschaal heet Pacslac-d, en doet eigenlijk een beetje het zelfde. Wat zie je in het gelaat van iemand, verzet iemand zich of weert hij mensen af, en zie je emoties bij iemand?
Ik heb nog nooit iemand deze lijsten zien gebruiken bij mijn moeder.