Van tien tot zes?

Sinds enige tijd hebben wij als bezoekers van mijn moeder een pasje om binnen te komen in het tehuis, want de receptioniste is verdwenen. Althans, ze is er nog wel, staat ook nog regelmatig achter de receptiebalie, maar mag de deur niet open doen. Wat ze overigens wel af en toe doet. Heel prettig, vooral als je helemaal ingepakt buiten staat, in regen en wind, met je moeder in de rolstoel, en je je pasje niet zo snel kunt vinden. En dan moet het nog écht winter worden...
Maar goed, dat pasje dus. Voordat ik mijn eigen pasje had, gebruikte ik dat van mijn moeder. Ik bezoek mijn moeder altijd een heel weekend. Dus zaterdagmorgen kwam ik binnen door aan te bellen bij de afdeling, dan gebruikte ik het hele weekend het pasje, en zondagavond vertrok ik weer met een belletje aan de afdeling.
Nu heb ik mijn eigen pasje. Ik kreeg hem op een zaterdagmorgen van de receptionist die geen receptionist meer is. We hebben hem even samen uitgetest en hij werkte. De hele dag kon ik zonder problemen in en uit het gebouw. Zondagmorgen wilde ik mijn moeder ophalen voor het ontbijt. Iets voor tienen probeerde ik naar binnen te komen. Lukte niet. Nog een keer, lukte niet. Er verscheen een rood lampje. Oei, dacht ik, zodirect is mijn pasje niet meer geldig, zoals bij een giropasje. Ik belde aan en kwam naar binnen. Aanbellen op de etage van mijn moeder betekent dat ik verzorgenden van hun werk moet afhouden. Wat ik liever niet doe.
Gelukkig was ’ s middags de receptionist die geen receptionist meer is aanwezig. Ik legde hem mijn probleem voor. Hij pakte mijn pasje en verdween in de ruimte achter de receptiebalie. Even later kwam hij terug. ‘Zo, nu kun je er wel in’. Ik keek hem niet begrijpend aan. Hij had mijn pasje veranderd van een ‘familie’pasje in een ‘werknemers’pasje. Familie komt namelijk pas om 10 uur, en de verzorgenden vanaf zes uur ’s morgens. Tja...