Is dat erg? Zonder schoenen?

‘Vanmorgen waren ze vergeten haar schoenen aan te doen’, dat was het einde van mijn blogbijdrage de vorige week. Dat lijkt als einde van zo’n verhaaltje heel dramatisch, maar de verzorgenden en ik hebben er wel om gelachen. ‘Jeetje, helemaal vergeten.’ Mijn moeder reageerde niet. Ze zit in de rolstoel, dus die schoenen zijn een beetje nep. Zij heeft het waarschijnlijk niet gemerkt, want wat merkt ze nou van alles wat we doen voor haar?
Ik blijf ‘waarschijnlijk’ gebruiken, want we weten het niet. Misschien wordt zij elke morgen wakker en ziet zichzelf terug in een ruimte met mensen die ze niet kent, die ze niet verstaat, en tegenover wie zij zich niet verstaanbaar kan maken. Is het dan erg dat ze vergeten zijn haar schoenen aan te trekken?
Als je dagelijks zoiets ervaart, maak je je niet druk of je schoenen aan hebt of niet. Maar goed, ik vind het mede mijn rol om ervoor te zorgen dat iedereen een beetje erop let dat mijn moeder eruit ziet zoals ze er altijd uitzag. Mooie kleren, goed verzorgd, een parfummetje, en met (nep)parels om haar nek en in haar oren. Nep omdat vooral de oorbellen zo vaak kwijt raken. Het is dus allemaal een beetje nep wat we doen, maar ik vind het toch belangrijk. Want zelf kan ze het niet doen, niet zeggen, niet duidelijk maken. En wat is het alternatief? Haar elke dag in de pyjama laten zitten? Misschien komt dat moment ook nog. Als het gesjor om haar aan te kleden haar te veel wordt. Of is het haar al te veel?