maandag, november 16, 2009

'n Lampje aan

Kunnen de lampjes aan in de zitjes bij de entree van het verpleeghuis? Dat was mijn vraag aan de mevrouw achter de receptiebalie die officieel niet meer achter de receptie zit en deze keer te vinden is in het kantoortje achter de balie waar ze volgens mij gezellig zit te internetten, maar dat zie ik vast niet goed...
Of de lampjes aankunnen? Het is pas elf uur in de ochtend, maar het is donker buiten, bewolkt en het regent.
Welke lampjes?, vraagt ze.
‘Die in de zitjes.’
Ze trekt een gezicht van ‘Da’s moeilijk’.
‘Er zijn mensen die de lampjes uit willen want ze schijnen in het gezicht’, vertelt ze.
In het gezicht? Het zijn een soort lampenkapjes die van onderen dicht zijn en waar het licht naar boven straalt.
‘In het gezicht?’, vraag ik, ‘hoe kan dat nou?’
Ze haalt haar schouders op met een blik van ‘die oudjes hé, niet makkelijk hoor’. Dat geloof ik graag.
Maar goed, ze trotseert de oudjes en doet de lampen voor me aan. Ik hoor wat gemompel als ik langs zo’n zitje vol bejaarde moppermeisjes loop, maar hou mijn rug recht en glimlach vriendelijk.
Ik ga naast mijn moeder zitten. Zij houdt mijn hand vast en ik help haar met koffie drinken. Ze dut een beetje in. En ik verbaas me maar weer eens. Ik heb zojuist een artikel gelezen over de toekomst in de geneeskunde. Dat kwam er op neer dat we ooit met onze ziekte bij de huisarts zullen komen die dan een stukje huidcellen van ons afneemt naar een lab stuurt waar vervolgens onderzoek plaatsvindt welk medicijn voor ons speciaal geschikt is. Wauw. En dan is het niet mogelijk om een apart schakelaartje per zitje te maken? Of zelfs per stoel? Met een sensor die onze stemming aftast en vanzelf aangaat als wij alleen nog maar denken, ‘Goh wat is het hier donker, mag er een lichtje aan...’