maandag, augustus 24, 2009

Op zoek naar iemand

Hier is het leuk, moeder, kijk hier mag u gaan zitten. Ik herken de toon van hun stem tegen hun moeder, eerder zichzelf dan hun moeder geruststellend. Er is weer een nieuwe mevrouw op mijn moeders etage en eentje die opvalt. Ze zit in een rolstoel met een gigantisch blad voor haar wat voorkómt dat ze ook maar overweegt om eruit te komen. Maar ze is heel handig met de rolstoel. Ze sjeest rond en laat luid en duidelijk horen wat ze ervan vindt. Leuk vind ze het dus niet. Als haar kinderen weg zijn en zij aan een tafel is gezet waar niemand praat, zie ik haar weer. Ze weet niet waar ze terecht is gekomen, zegt ze tegen mij. Ze kent hier niemand, en niemand stelt zich aan haar voor. Dat heb ik toen zelf maar gedaan. Ze was even helemaal gelukkig, zei ook haar naam, maar die verstond ik niet goed. Ik wenste haar smakelijk eten. Daar had ze niet zo'n vertrouwen in, zei ze.
Dat was om vijf uur 's middags, 2,5 uur later, tegen half acht als ik op zoek ben naar een verzorgende om mijn moeder in bed te leggen, want mijn moeder heeft niet zoveel energie meer, kom ik haar weer tegen in een totaal verlaten huiskamer. Alleen de tv staat aan. Geen verzorgende te zien, geen bewoner te zien, behalve zij. Ze is op zoek naar iemand, zegt ze. Het is hier zo groot! En zo vervelend als je de weg niet weet. Er is ook niemand. Ik raad haar aan om wat naar de tv te kijken. Nee, heeft ze geen zin in. Ze gaat met haar rolstoel voor het kantoortje zitten. Nou, ik ga hier maar wachten, zegt ze ferm. Ik kijk op mijn horloge. Hoe laat is het? Bijna half acht. Iedereen is al naar bed, behalve deze mevrouw. Hoe lang zal het duren en hoeveel druppeltjes kalmerende middelen zijn nodig voordat deze mevrouw al om zeven uur blij is dat ze naar bed mag.