maandag, augustus 17, 2009

Ogen dicht

Het lijkt wel of mijn moeder de wereld om haar heen niet meer wil zien. Ze houdt steeds vaker haar ogen dicht en alleen op momenten dat haar iets lekkers wordt voorgeschoteld, doet ze haar ogen open. Zo lijkt het althans. In het boek dat ik de vorige week noemde, Yemma, schrijft Jelloun dat zijn moeder - die blind wordt op het einde van haar leven - haar eigen ziekte niet meer kan aanzien. Dat vind ik wel een goede verklaring. Ik probeer me wel eens te bedenken wat er in mijn moeders hoofd omgaat als ze zichzelf ziet. Ik het idee dat ze zichzelf nu niet meer herkent in de spiegel. Toen mijn moeder nog wat meer 'bij' was, zei ze wel eens goeiedag tegen zichzelf in de spiegel, of noemde ze een naam van een van haar zussen. Echt 'bij' was ze toen ook al niet meer, maar wel alert genoeg dat ze iemand zag en soms zelfs herkende als ze zichzelf zag. En dat lijkt me toch iets minder eenzaam dan nu. Nu kijkt ze niet eens meer in de spiegel. En vaak ook niet meer naar mij. Alsof ze de wereld om haar heen niet wil zien.