Met de deuren dicht

Afgelopen weekend was ik bij mijn moeder en het ging niet echt lekker. Het was zaterdagmorgen, een uur of tien. Het vensterglas van de entree was volgeplakt met de aankondiging dat het verpleeghuis nu 24 uur per dag, 7 dagen per week dicht is. Zie de foto hieronder. De receptionist is geschrapt. Je komt er alleen maar in met een pasje of door aan te bellen. Dat is pas een gastvrij welkom heten!
Binnen zat een mevrouw achter het raam, ze hief haar handen in de lucht met een gezichtsuitdrukking van ‘ik kan het ook niet helpen’. Ze maakte het gebaar dat ik op de bel moest drukken, maar dat had ik al gedaan. ‘Nog een keer’, zei ze in gebarentaal. Ik heb toen maar alle bellen ingedrukt... zij moest erg lachen, maar ik baalde. Want mijn gebel verstoort de verzorgenden die dan net rond die tijd mensen aan het verzorgen zijn, en dat dus eerst moeten afmaken voor ze mij kunnen opendoen. Tenminste ik hoop maar dat er geen verzorgenden zijn die mensen gewoon laten liggen in bed om de deur open te doen...
Eenmaal binnen was het gemopper niet van de lucht. De maatregel zou eigenlijk 1 juli ingaan, maar de directeur had het deze week al ingevoerd, en was zelf op vakantie gegaan. Reden voor invoering... vraaggericht werken. Ja, echt waar!
Op de afdeling zette het gemopper zich voort. Ik had medelijden met de verzorgenden, die nu ineens alle telefoons moesten aannemen, want geen receptionist betekent ook niemand aan de telefoon. De evv-er van mijn moeder is de rust zelve en verzekerde mij dat hij bezoekers gewoon aan de deur laat wachten als hij bezig is iemand te verzorgen. Gelukkig voor de bewoners, maar ongelukkig voor de bezoekers.
Ik ben maar snel met mijn moeder naar buiten gegaan. Eruit kon ik zonder pasje.
’s Middags – na mijn moeders middagdutje - haalde ik het in mijn hoofd om om 16.45 uur een portje voor haar te bestellen in het restaurant beneden. Maar de kassa was al opgemaakt, de flessen waren al opgeborgen. Uit pure frustratie ben ik het verpleeghuis uitgesjeesd met mijn moeder en heb ik aan de overkant in een heel gastvrij restaurant een portje met haar gedronken. Maar veel rust bracht dat ook niet. Ik baalde. Al dat belachelijke gedoe... dat allemaal heeft ook gevolgen voor mijn bezoek aan mijn moeder. Ik wil gewoon er zijn voor mijn moeder, en me niet hoeven op te winden over al die absurditeiten. Dat is niet goed voor mezelf en ook niet goed voor mijn moeder.