Van bezoeken naar waken

Soms lijkt een bezoek aan mijn moeder meer op het bezoek aan een stervende moeder dan aan een dementerende moeder. Want het wordt allemaal steeds minder. Mijn moeder heeft duidelijk minder energie, na een ontbijt van een uurtje zie je aan haar dat ze het helemaal gehad heeft. Ze moet ook hard werken om het eten binnen te krijgen, zo weinig tanden als ze over heeft. ’s Ochtends is ze nog op haar best maar als ze ’s middags uit haar bed komt, kost het moeite om haar ‘aan de praat’ te krijgen. En als we haar op de postoel zetten ’s avonds om haar te douchen, zakt ze snel scheef uit vermoeidheid, zo lijkt het. Zo lijkt het, dat geldt voor alles, want we moeten het allemaal maar afleiden uit hoe ze doet, want zeggen kan ze het niet. Dat baart me wel eens zorgen. Stel nu dat ze pijn heeft, zien we dat? En mag ze dan ook pijnstillende middelen? Iemand die bij zijn volle verstand is en ondraaglijk lijdt, kan vragen om hulp om een eind aan zijn leven te maken. Mijn moeder kan dat niet. Maar ik zou het haar wel gunnen als het zover is. Nou ja, wat een sombere gedachten. Voorlopig maar eerst wachten op de lente...