Wel of geen bedrekken

In de Volkskrant eind november zegt de hoofdinspecteur verpleging en chronische zorg van de Inspectie voor de Gezondheidszorg, Jenneke van Veen, dat de familie een mentale omslag moet maken als het gaat om de afschaffing van vrijheidsbeperkende maatregelen voor dementerenden.

Ik help mijn moeder bij het in bed leggen. Als we klaar zijn trekt de verzorgende het bedrek aan haar kant omhoog met de mededeling dat die niet meer gebruikt mogen worden in de toekomst. Mij maakt ze niet bang met zo’n opmerking. Ik ben zelf erg voor niet vastbinden bij mijn moeder, niet fysiek, met riemen, en ook niet psychisch, met kalmerende druppeltjes.
Wat zou ze denken van een bed dat tot op de vloer kan zakken en een matras of een matje ervoor? Er blijkt welgeteld een zo’n bed te zijn in het verpleeghuis en dat staat op andere etage.
Nu moet ik persoonlijk zeggen dat de bedrekken bij mijn moeder niet veel kwaad lijken te doen. Ze lijkt zich beschut te voelen. Hoogstens zou ik er voor zijn dat de beschermers aan beide kanten wat minder ziekenhuisachtig eruit zagen, beter gezegd minder gekkenhuisachtig, want die associatie roepen ze bij me op.
Dus, beste hoofdinspecteur, persoonlijk hoef ik als familie geen mentale omslag te maken. Die verzorgende wel. En ik denk dat het heel erg zou helpen als de inspectie er ook voor zorgt dat het verpleeghuis van mijn moeder het geld krijgt om van die bedden te kopen, om maar een voorbeeld te geven.