De zanggroep

De hal is vol mensen en vol lawaai. Het zijn de leden van een zanggroep die in het restaurant gaan optreden. Ze nemen een kopje koffie vooraf, enkele dames zonderen zich af in het zitje waar ik probeer wat te lezen. Ze wisselen de laatste roddels uit. De dirigent klapt in zijn handen en er komt nog iemand apart ‘mijn’ dames ophalen. ‘Kom, de oudjes zitten al allemaal klaar’. Het zal aan mij liggen, maar ik zie het leeftijdsverschil tussen de zangers en het publiek niet.
Het gezang begint, ondertussen komen er nog wat rollator-dames aanrollen. De een met een intens gespannen gezicht en bijna met haar neus tussen de handgrepen, de ander kaarsrecht en schijnbaar ontspannen glimlachend. Ik probeer ze allemaal door te sturen naar het gezang. Dat doen ze zonder morren, ze zijn meer van ‘leuk er gebeurt eens wat’.
Van mijn moeders etage hebben ze niet veel keus. Ze worden binnen gerold met hun rolstoel. Een mevrouw zal er zeker van genieten, zij zingt graag.
Mijn moeder ligt in bed, haar middagdutje. Zij is nooit zo van het zingen geweest. Ik ook niet. Dus wij slaan het over.