maandag, december 01, 2008

Je kunt het liefde noemen...

Vorige week was ik op de afsluiting van het Landelijke Dementie Project, een vierjarig landelijk project om de zorg aan dementerenden te verbeteren. Ervaringsdeskundigen waren gevraagd om op het podium te vertellen over hun ervaringen. Een van hen was meneer Den Os, hij werd voorgesteld als bekende Nederlander in de wereld van de dementie. Je ziet hem altijd op congressen, maar ik had hem nog nooit horen spreken. Zijn zoon maakt de mooie, enigszins cryptische website waarnaar ik ook verwijs op deze blog (www.verlichtingdienst.nl).
De vrouw van meneer Den Os woont al 8,5 jaar in een verpleeghuis, waarmee ze alle statistieken slaat. Het gemiddelde van de verblijfsduur in een verpleeghuis schijnt inmiddels teruggelopen te zijn van 2,5 jaar naar 1,5 jaar.
Meneer Den Os vertelde dat hij ook zo’n hekel had aan de vraag: Herkent ze je nog. ‘Met de nadruk op nog alsof er dan niets meer te beleven is’, zei hij. ‘Dat kennen is geen punt van betekenis. Mijn vrouw en ik hebben een verstandhouding en die kent die breuk niet. Het grote verschil tussen vroeger en nu is dat we in plaats van schouder aan schouder, nu hand in hand lopen.’ Samen met zijn kinderen zorgt hij ervoor dat er altijd iemand bij zijn vrouw is op twee momenten van de dag om haar te helpen met eten. ‘Dat voelen wij niet als een plicht, maar dat is een vanzelfsprekende houding. Je kunt het liefde noemen.’