Even aanraken...

Wil familie eigenlijk wel betrokken worden bij de zorg van hun moeder, vader of partner in het verpleeghuis? Ik wel. Doordat het verbale contact met mijn moeder is weggevallen, wordt het non-verbale contact alleen maar belangrijker. Ik vind het heerlijk om mijn moeder in bad te helpen bijvoorbeeld. Lekker haar rug wassen, haar verstijfde benen een beetje bewegen in het warme water, haar haren wassen en haar na afloop lekker afdrogen. Het geeft een ander soort contact dat me even lief is als het praten dat ik vroeger met haar deed. Het verpleeghuis gaat ervanuit dat we de zorg voor mijn moeder aan hen hebben overgedragen. Zij nodigen niet uit tot deelname in die zorg. Ik kan me herinneren dat we ooit een brief kregen van de directeur waar met veel omhaal van woorden stond dat we onze ouders, partners, mochten komen helpen met eten. Niet omdat we dan op een andere manier contact zouden krijgen, maar omdat we dan andere verzorgenden zouden ontlasten. Wat mij betreft sloeg hij daar de plank mis. Ik kom niet naar het verpleeghuis om de verzorgenden te helpen, hoewel mijn aanwezigheid dat resultaat natuurlijk wel kan hebben. Ik kom voor mijn moeder. En soms ook voor de andere bewoners van mijn moeders etage, om ze even gedag te zeggen, ze even aan te raken, want dat komen veel mensen tekort daar. Nou ja, niet alleen daar, ook in het gewone leven…