Bedankt, u weet wel waarom…

Sinds kort wonen er twee heren op mijn moeders etage. Beiden heel vriendelijk en voorkomend. De een tref ik wel eens ’s avonds in de gang aan, in een hemelsblauwe pyjama of in z’n hemd, op zoek naar zijn moeder. Hij lijkt van de twee het meest in de war. De ander breekt harten. Niet van de dames op mijn moeders etage. Nee, hij jaagt op dames uit het aangrenzende verzorgingshuis. Vanmorgen klampte een mevrouw in rolstoel mij aan, ze begon een beetje te huilen. Hij had haar leugenaarster genoemd omdat zij had gezegd dat ze hem die morgen had gezien. Hij had naar haar gezwaaid. Dat was niet zo, had hij gezegd. Hij had naar een andere mevrouw gezwaaid, haar vriendin.
Ik zei dat hij het misschien allemaal niet meer zo goed wist. Dat hij veel vergat.
“Maar ik wil hem zo graag helpen”, zei ze nog wat nasnikkend.
“Mannen? Helpen?” Toegegeven, een beetje flauw, maar het werkt altijd.
“Zal ik dan maar weer naar hem toegaan?”.
“Lijkt me een goed idee, zal ik dan koffie halen voor u beiden?”
“Thee voor mij, zonder suiker”, zei ze meteen.
Zo gezegd zo gedaan. Hij wilde zwarte koffie en zij zwarte thee, beiden zonder suiker.
Terwijl ik naast mijn moeder zat, zag ik ze met z’n tweeën ernstig in gesprek. Na een tijdje rolde de vrouw weg, ze knikte even naar mij. Even later gevolgd door hem, hij had er een beetje moeite mee om omhoog te komen, maar het ging. Toen hij mij passeerde stak hij zijn hand uit. “Bedankt, u weet wel waarom...”