Met kromme tenen

Een verzorgende schreef mij laatst dat het zo moeilijk is om de familie te vertellen dat ze niet goed omgaan met hun dementerende partner, vader of moeder. Ze werd helemaal niet serieus genomen als ‘deskundige’, alleen als de familie het uitkwam. Dat lijkt me heel vervelend. In haar geval ging het om een dochter die haar moeder constant testte. En dan vervolgens tegen de rest van de familie zei dat het toch eigenlijk heel goed ging met ‘moeder’.
Ik ken die situaties ook. "Kent u me nog…" is zo’n vraag. Of heel spontaan en van onverdachte hoek een dikke zoen geven… Ik doe het zelf ook wel eens per ongeluk. Ik zie ook wel eens verzorgenden dingen doen die mij de tenen doen krommen. Zoals de Indische mevrouw op de etage van mijn moeder. Ze moest vertellen waar ze was geboren. "In Indië", zei ze. "Nee, mevrouw, u bent in Indonesië geboren", corrigeerde de verzorgende haar. Maar ze hield vol, bijna in tranen. "In Indië ben ik geboren." Gelukkig was er iemand met wat meer historische kennis die kon vertellen dat Indonesië vroeger Indië heette.
Dat was een heel ongelukkige actie van die verzorgende. Maar je moet de dementerende mens ook niet onderschatten. Deze mevrouw hield vol. Met succes.