Op en neer

’t is wel wonderlijk. Mijn moeders toestand gaat op en neer. Na een periode van misère bloeit ze weer helemaal op. Bij mijn vorige bezoek viel het mij op. Ze at ineens weer helemaal zelf. Ik hoefde haar, nee, ik mocht haar niet helpen. Zelfs de soepkom zette ze aan haar mond, zette hem weer terug en pakte hem opnieuw. Het eten ging hetzelfde. Ze was even in de war met de lepel. Gebruikte de steel om het eten op te scheppen, en dat is niet zo handig met spinazie, dat op het menu stond.
Iedereen verbaast zich erover. De meeste bewoners zie je langzaam maar zeker richting einde gaan. Steeds minder reactie, steeds meer in zichzelve gekeerd. Hoe kan dat nou? Zeker weten dat ons “Juliana-model” er iets mee te maken heeft. Elke dag komen er mensen van buiten speciaal voor mijn moeder op bezoek. Ze eten met haar, doen haar in bad, nemen haar mee naar buiten, de stad in, eten taartjes met haar of steken een kaarsje op bij Maria. Ze nemen soms hun kinderen mee, of hun hondje. En ze nemen mijn moeder mee naar hun huis. Veel prikkels dus. Schijnt dus toch ergens goed voor te zijn. Hoewel… Ik weet niet of meneer Hoogervorst daar blij van wordt. Want het kost natuurlijk wel meer geld als mijn moeder langer blijft leven…