Normaal doen

Een vriend gaf mij gisteren een artikel over psychiatrische patiënten en over hoe je met hen moet omgaan. “Gewoon doen met opgenomen patiënten”, is de titel en het is geschreven door o.a. Martin Appelo, gezondheidszorgpsycholoog en hoofd wetenschappelijk onderzoek bij de GGZ in Groningen.
Het was een feest om te lezen. ‘(Dag)programma’s voor psychiatrische patiënten zijn er vooral in het belang van teamleden. Afschaffen ervan leidt bij hen namelijk tot onrust en verwarring. Zij verliezen als het ware hun identiteit en houvast’, schrijft hij.
Ik moest denken aan het programmaonderdeel in het verpleeghuis van mijn moeder: ‘Gezellige middag’.
Het artikel gaat erover dat je ‘normaal’ doet en dat betekent ‘op je werk samen met patiënten doen, wat je thuis ook leuk vindt om te doen’. Hij noemt als voorbeelden: auto wassen, foto’s inplakken, koken, lezen, sporten, tuinieren, knutselen en fietsen.
Dat heb ik nog nooit iemand zien doen bij mijn moeder.
Het betekent ook niet vanuit het kantoor opereren als team. ‘Dat leidt er namelijk toe dat patiënten op de afdeling vooral aandacht krijgen wanneer er iets mis gaat. De teamleden verlaten het kantoor om de crisis te bestrijden en trekken zich daarna weer terug om te rapporteren. De patiënten zullen dan nieuwe onrust zaaien om weer aandacht te oogsten.’
Ik moet denken aan dat kantoortje op de etage van mijn moeder waar de verzorgenden allemaal belangrijke dingen aan het doen zijn. En waar regelmatig medebewoners van mijn moeder die nog kunnen lopen, staan te wachten.
Het gaat niet alleen om normaal doen, zegt Appelo, maar ook om de regie uit handen geven, of de regie niet overnemen, maar zoveel mogelijk bij de patiënten laten. Daar worden mensen gelukkiger van, zo blijkt uit onderzoek.
Kan deze wind ook richting verpleeghuiszorg waaien?