Er 'zijn'…

Ik geloof dat verzorgenden op mijn moeders etage het moeilijk vinden om er alleen maar 'te zijn' voor de bewoners. Niet zo lang geleden sprak ik een verzorgende die een tijdje ziek was geweest omdat ze pijn in haar schouder had. Er was van alles gedaan aan die schouder, vertrouwde ze mij toe. En nu was ze weer halve dagen aan het werk, maar ze mocht niets doen, niet tillen en sjouwen. Ze werkte nu op therapeutische basis en dat hield in dat ze tussen de dames moest zitten. Dat vond ze zó vermoeiend dat ze maar weer wat was gaan 'doen'. Ze smeerde nu de boterhammen, dat deed ze thuis ook, dus dat kon ze op haar werk ook wel doen, meende ze.
Sinds kort is er op de avond een extra verzorgende op de etage zodat er een verzorgende in de huiskamer is terwijl de andere verzorgende mensen in bed legt. De bedoeling is dat deze verzorgende ook bij de mensen gaat zitten. Voor die tijd was het zo dat de dames 's avonds meestal alleen in de huiskamer zaten. Als ik langs liep was er altijd wel iemand die wat wilde vragen, maar ik was bezig met mijn moeder dus kon er niet bij gaan zitten.
De eerste keer dat ik deze extra verzorgende opmerkte, was ze de afwasmachine aan het leegruimen. Al snel vormde zich een rijtje wachtenden achter haar. Of ze naar het toilet kon, vroeg de eerste mevrouw. De ander wilde naar haar zuster, die thuis op haar zat te wachten. Waarom is ‘zijn’ zo moeilijk?