Krijg jij niets?

Het zal al een jaartje geleden zijn voorgevallen, maar het is me altijd bijgebleven. Op een zondagmiddag kwam ik weer bij mijn moeder na haar middagdutje, en ook het mijne vermoed ik. De tafels in de huiskamer waren aan elkaar geschoven zodat iedereen aan kon zitten. Mijn moeder zat er als enige. En ik ging naast haar zitten. Langzaam werden links en recht de dames aangeschoven. Aan de kop van de lange tafel zat een van de zeldzame mannelijke bewoners van mijn moeders etage. Een vriendelijke man.
De tafelschikking was bijzonder, drie verzorgenden zaten op een kluitje bij elkaar naast de enige man. Ik zat naast mijn moeder aan het andere eind van de lange tafel. Naast en tegenover mij zaten een paar vriendelijke oude dames.
Het was tijd voor koffie en taart. De verzorgenden liepen naarstig rond om iedereen te voorzien. Zonder iets te zeggen, sloegen ze mij over. Nu ben ik geen grote liefhebber van koffie en gebak, maar dit was wel een beetje raar. Zelfs de dames om mij heen viel het op.
“Krijg jij niets…?” vroeg de vrouw schuin tegenover me.
“Ik snoep wel van mijn moeders bord”, grapte ik.
Voor haar niet te begrijpen. Ze pakte haar taartvorkje en boog voorover om mij een stukje taart te geven. Het zou onbeleefd zijn om te weigeren.
Twee seconden later stond er ineens een fris stukje taart met koffie voor mijn neus.