Een slecht doordacht voorstel

De overheid zal ons op allerlei wijzen gaan lokken om voor onze ouders te zorgen. Deze week kwam er een mooie binnen:

Kinderen die bij hun alleenstaande ouder hebben gewoond om deze te verzorgen, komen in aanmerking voor de hoge partnervrijstelling voor de erfbelasting.Dat heeft staatssecretaris Frans Weekers van Financiën dinsdag bekendgemaakt. Het gaat om een overgangsregeling die geldt bij een overlijden in 2010 of 2011. Voorwaarde is wel dat de ouder op het moment van overlijden in het bezit is van een indicatie voor thuiszorg. (bron: volkskrant van 4 juni)

Vooraf eerst de constatering dat deze regeling alleen maar interessant is voor families waar iets te vererven is. Wat maakt het voor hen die geen groot vermogen hebben financieel interessant om tijd en energie in de zorg voor hun ouders te steken?
Dan vallen twee voorwaarden vallen op. Ten eerste dat de kinderen bij hun alleenstaande ouder moeten wonen en ten tweede dat de betreffende ouder in het bezit is van een indicatie voor thuiszorg.
Over de eerste voorwaarde die eigenlijk weer bestaat uit twee delen: de ouder moet alleenstaand zijn en het kind moet bij de ouder wonen. Ouders die heel oud zijn hebben over het algemeen het kenmerk dat beiden zorg behoeven. Of omdat beiden fysiek niet meer zo lekker gaan, dat hoort bij oud worden, of omdat een van beide veel zorg nodig heeft en de ander de kans loopt het loodje te leggen omdat hij of zij die zorg niet aankan. Als een familielid dan kan helpen, is dat mooi meegenomen. Maar daarvoor hoeft hij niet meteen te verhuizen en ik betwijfel ook of veel van die oudere ouders dat zo op prijs zouden stellen.
Als een van beide oude ouders sterft en de ander alleen overblijft, dan is het natuurlijk heel fijn als familie dan een beetje voor je zorgt. Dat doet familie al heel veel, volgens mij. Maar ook hier: de eis dat ze dan moet intrekken bij… vreemde gedachte uit de vorige eeuw die je vandaag de dag niet meer snel ‘verkocht’ krijgt. Misschien dat je als ‘kind’ een paar dagen gaat logeren bij je oude ouder - ik zag laatst een portret van Barry Stevens (van Ja Zuster Nee Zuster) die elke maand tien dagen naar zijn vader in Engeland gaat, prachtig - of dat je met je broers en zussen een bezoekschema maakt. Maar je boeltje pakken en intrekken bij je oude ouder? Als je ver weg woont, is dat bijna onmogelijk. Wie kan zijn werk en leven ineens omgooien om weer bij zijn ouders te gaan wonen? En als je dicht in de buurt van je oude ouder woont, is het niet meteen nodig om erbij in te trekken.
Nu de tweede voorwaarde, de indicatie voor thuiszorg. Dat vind ik nu wel weer jammer. Als ik de tijd zie die ik de afgelopen tien jaar heb besteed aan de zorg voor mijn moeder… maar zij had geen indicatie thuiszorg. Ik weet dat het uitgangspunt voor de belastingen is dat instellingszorg voldoende zorg is, daar is niets extra’s voor nodig. Maar de werkelijkheid is anders. En ik denk dat velen die familie in een instelling hebben wonen daar hetzelfde over denken.
Ik vind het een slecht doordacht voorstel van Frans Weekers.