Schaduwcliënt

Wat is een schaduwcliënt? Ik kwam het woord laatst tegen in een filmpje over de rol van familie in een verpleeghuis. Familie als schaduwcliënt. Eerst dacht ik dat bedoeld werd dat familie een soort vertegenwoordiger zou kunnen zijn voor een cliënt die niet meer in staat is zichzelf uit te leggen aan de verzorgenden, iemand die zwaar dementeert, iemand die niet meer kan spreken. Zo iemand kan niet meer vertellen wie hij ooit was, wat zijn levensverhaal is, wat zijn wensen en verlangens waren en zijn. Als familielid kun jij dan ‘influisteren’ bij de verzorging wie die persoon was.

Je staat in de schaduw van de cliënt, want het draait niet om jou.

Mooi niet.

Een schaduwcliënt is iemand waar je je als verzorgende zorgen over moet maken. Kan die mevrouw wel voor haar moeder zorgen? Is de partner niet zelf aan het dementeren? Kunnen ze het wel loslaten? Kunnen ze het wel aan?

In het filmpje wordt een voorbeeld genoemd van een partner van een dementerende bewoner die blijkbaar zelf de weg kwijt aan het raken is. De verzorgende valt dat op, ze bespreekt dat met een psycholoog en arts. Die gaan een gesprek aan met die partner en vinden een oplossing voor het probleem waar de partner dan weer heel dankbaar voor is.

He?

Even terugspoelen en me voorstellen dat ik die schaduwcliënt bent.

Ik kom op bezoek bij mijn dementerende moeder. Ik word geobserveerd zonder mijn medeweten en instemming. Ik ben zonder mijn medeweten en instemming onderwerp van gesprek aan de tafel van ‘deskundigen’, die mij vervolgens ongevraagd benaderen en een oplossing hebben voor mijn ‘probleem’.

Is een verzorgende verantwoordelijk voor mijn welzijn? Ik dacht het niet.

Ik vind dit een eng en glibberig pad waar de zorgsector zich op begeeft, een ‘slippery slope’, zoals ze dat zo mooi zeggen in het Engels.