Verplichte uren

Met het afgelopen bezoek aan mijn moeder had ik met gemak aan de 'vier uur verplicht' kunnen voldoen zoals voorgesteld door de directeur van de Vierstroom. Het was dat vreselijk hete weekend, waar ik al over schreef. Het hele lange weekend waren de gordijnen dicht op de etage van mijn moeder, sloegen de stoppen regelmatig door en was bijna iedereen, mijzelf incluis, aardig chagrijnig.
Weer thuis had ik het er met de buurvrouw over die uit de gehandicaptenzorg komt en ik weet niet of het aan de sector of aan haar ligt maar ze heeft altijd van die goeie ideeën.
Wat zij zou doen als ze zo´n weekend op de etage van mijn moeder werkte? Ze zou de woonkamer omtoveren in een zeestrand, een dvd met zee op tv, geluiden van meeuwen op de geluidsinstallatie. Verder zou ze voeten- en handenbadjes met water neerzetten, wellicht met wat waterpistolen. Je mag toch ook een beetje pret hebben als je dement bent?!
Ze stak me aan, dus ik fantaseerde verder. Badlakens op de grond, strandballen en natuurlijk ijsjes. Iedereen, voor zover mogelijk in zwempak met zonnehoed op. Een knappe badmeester met een fluitje die enorme glazen koude limonade met een rietje rondbrengt. Een kinderbad met water en daarin wat poppen uit de snoezelruimte, voor het geval er geen achterkleinkinderen op bezoek komen. Mijn moeders bed zou ik er natuurlijk ook bijzetten en omtoveren in een strandligstoel met kleurige lappen. Ik zou haar een zonnehoed op zetten en haar gezicht en armen inwrijven met een beetje zonnebrand voor de geur.
Al fantaserend was het sportuurtje dat wij altijd gezamenlijk doorbrengen al weer bijna om. Jammer toch dat er niet zulke mensen als mijn buurvrouw op de etage van mijn moeder werken. Als zo´n plan was geopperd, of als de atmosfeer zo zou zijn dat ik het zelf had kunnen voorstellen, dan had ik graag een handje geholpen. Vrijwillig, maar wel in een rustig tempo.
Er was één mevrouw bij mijn moeders etagegenoten die het zeker leuk had gevonden. Ze is altijd zeer bozig, maar deze keer niet. Ze wenkte met haar vinger naar mij. Ik moest naar haar toekomen. 'Weet je wat ik ga doen vandaag?', ze zei het op een beetje samenzweerderige toon. 'Trampoline springen!' Die hadden we er dan ook bijgezet, speciaal voor haar.