‘Ja, lekker’

Voor ik me helemaal ga concentreren op het schrijven over familieparticipatie, wil ik toch nog iets vertellen over de laatste dag van mijn moeders leven. Mijn moeder woonde met een twaalftal andere ouderen op een etage. Met enkelen van hen heb ik wel een beetje een band gekregen de afgelopen jaren. Vooral met één mevrouw. Toen ik de dag voor het overlijden van mijn moeder op de etage kwam, leek zij aan te voelen dat het niet zo goed ging met mijn moeder. Ik heb het haar ook gezegd, geloof ik. En bovendien was er ook meer bezoek voor mijn moeder dan anders. En we hielden de deur dicht want we wilden alleen zijn met mijn moeder en met elkaar. Op vrijdag werd tot onze opluchting (en die van mijn moeder)besloten om haar morfine te geven. Om de vier uur. Telkens als ik even uit de kamer van mijn moeder was, kwam ik deze mevrouw tegen en ze spiegelde mijn emoties: ‘’t is verschrikkelijk zei ze dan, of ‘wat erg’. Terwijl ik haar zo zag, had ik ook medelijden met haar. Ze voelde mijn verdriet mee, maar kon er verder ook niets mee doen. Ik besloot het anders aan te pakken. Toen ik op zoek ging naar een verzorgende omdat het tijd was voor de morfine bevond de mevrouw zich tussen mij en de verzorgende. Met een brede glimlach voor mevrouw, vroeg ik ondertussen aan de verzorgende of ze de morfine wilde komen brengen. ‘Ja, lekker’, zei de mevrouw, helemaal vrolijk. Mijn missie was geslaagd.