Verplicht ondersteunen

Ik kan het echt niet helpen, maar zo’n bericht over het verplichten van familie om mee te helpen bij ‘de ondersteuning van cliënten’… daarvan val ik bijna van mijn stoel af van het lachen. Niet omdat ik vind dat familie niet mee zou kunnen helpen, maar omdat ik weet dat familie al heel veel meehelpt of mee zou willen helpen. Het lachen neigt dan wel naar een lichte soort van hysterie, moet ik toegeven. Maar dat is niet zonder reden.
De afgelopen maanden wroet ik in de archieven van tien jaar mijn moeder in het verpleeghuis, precies over dit thema. Als ik erin slaag er een boek van te maken dan zou de titel ‘gemiste kansen’ de lading aardig dekken. Al na drie maanden vroegen wij of ze niet eens een bijeenkomst konden organiseren voor familie en verzorgenden, om ervaringen uit te wisselen. Die bijeenkomst is er nooit geweest. Ja, er zijn talloze bijeenkomsten geweest, maar dat waren eenrichtingsbijeenkomsten, zo noem ik die altijd. De locatiemanager had wat te vertellen en wij draafden op en moesten luisteren. En als je dan een vraag stelde die hem niet beviel dan werd de vloer met je aangeveegd.
Op de bijeenkomst die ik bedoel, zou je met elkaar kunnen praten over wat ieder doet en waarom. Gewoon, als twee ‘partijen’ die beiden het welzijn van je familielid voor ogen hebben. Dat zou een eerste stap zijn. Zelf denk ik dat verzorgenden dat nog wel zouden willen, maar dan moeten ze wel ondersteund worden door hun leidinggevenden. En niet – zoals bij mijn moeder – te horen krijgen dat ze niet met familie moeten praten. Dus ik denk eigenlijk dat de bestuurders van de zorginstellingen, en alle leidinggevenden die daaronder bungelen, moeten worden verplicht om hun verzorgenden te ondersteunen in hun samenwerking met familie. En wat doen we als sanctie? Geen loonsverhogingen of bonussen?