Aan mijn moeders bed

Ik zat een middag aan mijn moeders bed. Ze sliep. Soms diep, soms licht en af en toe deed ze haar ogen open en keek – zo leek het – in het niets. Of keek ze naar mij? Zo nu en dan zag ik ook haar gezicht verkrampen. Navraag leerde dat het waarschijnlijk buikkrampen waren.
Ondertussen las ik mijn moeder wat voor en vertelde haar wat me de afgelopen periode zoal bezig had gehouden. Een verzorgende kwam wat te eten brengen voor mijn moeder en bleef nog even aan het bed staan. Doordat wij zelf mijn moeder helpen met eten, heeft de verzorgende iets meer tijd (5 minuten?) en die kan ze – zoals deze verzorgende – gebruiken om eens naar mijn moeder te informeren.
Ze vroeg me wat ik zoal zag aan mijn moeder als ik zo’n middag aan haar bed zat, want zij kreeg nooit de gelegenheid om op deze manier aan het bed van de cliënt te zitten. Wat goed van deze verzorgende dat ze zichzelf en mij deze vraag stelde. Eigenlijk had ik willen uitroepen: was tien jaar geleden met deze vraag komen, maar toen werkte deze verzorgende nog niet op de afdeling van mijn moeder. Ze is nieuw.