Open ramen

Ik ben erg voor soepel omgaan met de regels, vooral als de temperatuur boven de 30 graden is en de verdieping van mijn moeder, die meestal redelijk fris is, nu echt naar een stadse wildplasplek op zondagmorgen begint te ruiken. Ik zou dan de ramen wijd openzetten, althans als er geen zon op staat. Maar dat mag niet. Dat is tegen de regels, protocollen of wat dan ook. Stel dat er iemand uitvalt, zegt de verzorgende. Nu lijkt mij dat niet erg waarschijnlijk, maar goed, je weet maar nooit, dus ik stel voor om een tafel voor het raam te schuiven. ’t Lijkt mij toch onwaarschijnlijk dat een van de bewoners over zo’n tafel zal klimmen om naar buiten te kijken. Ik zie er nooit iemand naar buiten kijken overigens, laat staan klimmen. Ook daar moet ik niet te makkelijk over denken, krijg ik te horen. Er kan maar zo wat gebeuren en de verzorgende in kwestie wil daar geen verantwoordelijkheid voor nemen.
Als ik tussen de middag weer terugkom met mijn moeder, duw ik de deur van de ‘gesloten afdeling’ zo open. Hij is kapot, hij sluit niet goed, al een half jaar lang. Als een van de mobiele bewoners hem openduwt en aan de wandel zou gaan, kunnen er nare dingen gebeuren. Van de trap vallen bijvoorbeeld.
De verzorgende is net klaar met de wc ronde en ik probeer het nog eens. Met een sterk argument, de deur die niet goed sluit. De verzorgende hoeft er niet lang over na te denken. ‘Die deur, daar is een melding over gemaakt!’, waarmee ze maar wil zeggen dat het niet meer haar verantwoordelijkheid is als daar iemand iets ergs overkomt.
’s Middags is er een ploegwisseling, nieuwe verzorgenden, nieuwe kansen. Een van de ramen staat wagenwijd open, met een tafel ervoor. Mij hoor je niet over.