Een flinke dame

’s Middags leg ik mijn moeder in bed met een mij onbekende stagiaire. Een flinke dame. Ik vind het leuk dat ze zondermeer met mij samen mijn moeder in bed wil leggen. Ze vertelt dat de plastic baleinen die je in de tildoek van mijn moeder moet schuiven, eigenlijk zijn bedoeld voor mensen die hun hoofd niet meer recht kunnen houden, maar dat is bij mijn moeder niet het geval. We doen ze er toch maar in.
Als ik ’s middags terugkom om mijn moeder weer gezelschap te houden, blijkt ze wel erg flink. Eerst wil ze mijn moeder in bed laten liggen. ‘Die wordt niet meer uit zichzelf wakker...’ zegt ze. Ik kijk wat verbaasd naar haar. Pardon? Ik geloof dat ze begrijpt dat ze zich wat ongelukkig uitdrukt. Dan hoor ik dat ze tijdens mijn moeders middagdutje haar een gebakje heeft gegeven. Weer kijk ik verbaasd. Ja, ze was wakker, en iedereen kreeg een taartje. Dus ook de mensen in bed. ‘De mensen in bed?’. Ik begin een vreemd gevoel te krijgen, alsof er twee werkelijkheden tegenover elkaar staan, de hare en de mijne.
We raken een beetje in een impasse. Ik wil mijn moeder uit bed, zij niet. ‘OK’, zegt ze, ‘dan halen we haar eruit.’ Ik voel me bijna een misdadiger. Dan wil ze mijn moeder niet verschonen, hoewel we al ruim een jaar de afspraak met de verzorging hebben gemaakt om haar elke middag te verschonen. ‘OK, dan verschonen we haar.‘
We halen mijn moeder uit bed. De rest van de namiddag en vroege avond zit ik met mijn moeder op de kamer. Ik help haar met eten, de tv staat aan, mijn moeder krijgt er niet veel van mee. Tegen half acht begin ik met mijn moeder uit te kleden en klaar te maken voor de nacht. Ik poets haar tanden, trek haar nachthemd aan, masseer haar benen met lekkere olie. En ga op zoek naar hulp om haar in bed te leggen. Ze zit in de huiskamer en komt meteen helpen.
Als mijn moeder in bed ligt, wil ze haar niet opnieuw verschonen. Want dat is niet nodig, ‘kijk maar, pas als dat streepje in de inco donker wordt is het nodig om haar te verschonen.’ Ik laat het maar zitten. En begin niet over onze inzichten. Dat wij hebben ontdekt dat mijn moeder snel last heeft van decubitus ook als ‘het streepje nog niet donker is’. Dat we daarom bepaalde afspraken hebben gemaakt met de verzorging. Ik heb er even geen zin in.