Een deken met herinneringen

Daar hang-t-ie dan. De quilt die mijn nichtje heeft bedacht, waarvoor wij als familie op een zondagmiddag in april de verschillende stukjes hebben genaaid en die zij tot een geheel heeft gemaakt. Voor haar was het een project voor de kunstacademie. Een deken met herinneringen, oude foto’s uit de fotoboeken van mijn ouders. Een week geleden heeft ze de deken bij mijn moeder opgehangen. We hebben mijn moeder er voor gezet, ze keek ernaar, voelde aan de stof. Of ze er iets van herkende? Ik denk het niet, ik zou het niet weten. Maar misschien is dat ook niet het belangrijkste van zo’n deken. Belangrijker is dat er iets hangt, waar mijn moeder deel van uitmaakt. Het is haar geschiedenis, haar kinderen, haar familie en haar schoonfamilie. En het zegt iets over haar aanwezigheid in ons hoofd. Er hangt daar een kleed waar een hoop mensen aan gewerkt hebben die haar allemaal kennen en om haar geven. Ze is niet weggestopt in de vergetelheid, maar ze is bij ons en wij zijn bij haar.