Een doekje tegen verdriet

Voor het eerst in al die jaren... Fantastisch. Een verzorgende met een stapel handdoekjes. Ze ontvouwt de handdoekjes, legt ze op de tafel en vraagt een dwalende en verdrietige mevrouw of ze alsjeblieft mee wil helpen de doekjes op te vouwen. ‘Maar ik moet zo naar mijn kinderen’, zegt de mevrouw, die in de korte tijd dat ze er is al de bijnaam ‘die mevrouw met die moeilijke naam’ heeft gekregen. ‘Dan breng ik u zodirect naar de kinderen’, antwoordt de verzorgende.
Dit in schrille tegenstelling tot een andere verzorgende die aan het poetsen is en begint te roepen, bijna schreeuwen, tegen een mevrouw die naar haar toe wil komen: ‘Nee, u mag hier niet lopen, ik ben aan het dweilen.’ Alsof ze een klein kind is. Misschien wilde die mevrouw wel helpen.