maandag, april 30, 2007

Kind van mijn moeder

Ik ben maar eens begonnen aan het boek van Bère Miesen over het Alzheimer café. Het is mooi om te lezen hoe respectvol hij dementerende mensen in zijn boek opvoert. Ik realiseerde me dat wij een kans hebben gemist om met mijn moeder erover te praten. Hoewel, ik weet niet of dat gelukt was. Uiteindelijk zijn we kinderen van onze moeder en mijn moeder behoort tot de generatie die haar problemen niet op het bordje van haar kinderen legt. Gezien haar gevorderde leeftijd toen al, waren er niet veel mensen over waarmee ze over die dingen sprak. Ik kan me wel een moment herinneren dat we samen in haar huis op de drempel van de tuin stonden en dat ze haar hoofd op mijn schouder legde. Maar wat kon ik anders doen dan haar troosten. Het is wel jammer dat er zeven jaar geleden geen professional te vinden was die deze rol op zich heeft genomen. De huisarts niet, de pastoor niet, de arts van de geheugenpoli niet. Ik weet niet of dat nu anders zou zijn.