Gouden sterretjes

Het is niet altijd ellende bij mijn moeder. Soms, heel soms, kom je zo’n gouden sterretje tegen. Iemand die precies het juiste lijkt te doen. Het is moeilijk te omschrijven wat dat nu precies is. Ik kan wel een hele waslijst opsommen van do’s en don’ts. Het is bijvoorbeeld iemand die niet op enorm luide toon (80dB) met de mensen spreekt, althans niet met de mensen die (nog) niet doof zijn. Het is niet iemand die een echte mevrouw-achtige mevrouw met haar voornaam aanspreekt, of juist wel, maar dan alleen omdat zij persoonlijk een aparte relatie met deze dame-mevrouw heeft die maakt dat zij haar met de voornaam kan aanspreken. Ik kan nog wel even doorgaan, maar het zou een lange lijst worden. De kern is dat deze sterren de dementerenden als mensen behandelen, met respect.
De mevrouw die ik hier voor ogen heb is, vermoed ik, een helpende. Dat wil zeggen dat ze onderaan de ladder staat. Het gebrek aan kwaliteit in de ouderenzorg wordt vaak geweten aan het lage niveau van haar medewerkers. Maar diploma’s zijn niet altijd een garantie voor kwaliteit, merk je dan maar weer eens.
Deze mevrouw corrigeerde mij een paar maanden geleden toen ik op het schoolbordje de datum ‘1 april’ veranderde in ‘2 april’. Heel flauw, van mij. Dementerende ouderen moet je niet voor de gek houden, vond ze. Ze had gelijk.
Deze keer kwam er een invasie collega’s binnenvallen op mijn moeders etage. Eentje had ook nog een bewoner onder de arm. Het was ineens een drukte van belang, maar niet een drukte tussen de mensen die er wonen, maar een drukte tussen de collega’s. De bewoner ‘onder de arm’ stond er wat wezenloos bij. Ik zag het omdat ik even wat in het keukentje moest ophalen en zowat struikelde over het ploegje in (nog steeds) witte uniformen. Het gouden sterretje mompelde tegen mij: ‘dit is veel te onrustig voor de mensen’. Maar de collega’s hoorden het niet.