woensdag, mei 23, 2012

Trein of badkuip

Jaren geleden deed ik samen met mijn buurvrouw een bescheiden onderzoek naar familieparticipatie in een verpleeghuis in de buurt. In ons verslag hadden we een mooie metafoor gevonden voor het verpleeghuis en de relatie met de familie. Het verpleeghuis als een rijdende trein en familie die op de trein stapt met haar familielid, voor even. De gemiddelde verblijfsduur van verpleeghuisbewoners is immers niet zo lang.
Gezien mijn moeders lange leven begin ik toch een beetje anders tegen die trein en dat opstappen aan te kijken. Mijn moeder woont er nu bijna tien jaar en wij komen er ook al die tijd. Het personeel is voor een groot deel helemaal vervangen, laatst kregen wij bijvoorbeeld de vraag hoeveel kinderen mijn moeder had. Na tien jaar! Ik moest mezelf echt even inhouden en niet antwoorden met een ‘vraag haar het zelf eens’. Maar goed dat zijn van die details.
Langzamerhand lijkt het er toch echt op dat wij als familie de enige constante factor in het leven van mijn moeder zijn. Wat een toeval, dat waren we ook al! Ik moet een andere metafoor zoeken, mijn moeder en wij als familie vormen de trein en het verpleeghuis mag een tijdje meerijden. Is die beter? Of dobbert mijn moeder op volle zee in een badkuip, en grijpen we allemaal af en toe de rand van de badkuip vast om iets voor haar te doen. Oei... uitkijken dat-ie niet omkiept!