Moeilijke woorden

Een paar jaar geleden begon een vriendin van mij ineens allemaal dure woorden te gebruiken. Paradigma-shift was daar één van. Ik had er een beetje een hekel aan, maar onlangs kwam ik het woord tegen in een artikel: het aanbieders-paradigma. Een paradigma is een stelsel, een systeem van waaruit wordt gedacht en gehandeld. En het aanbieders-paradigma is het systeem waarbij gedacht wordt vanuit de aanbieder. En dat klopt goed met wat ik meemaak. Zo beklaagde iemand zich erover dat er zo weinig mensen in een cliëntenraad zitting willen nemen. Hij bedoelde familieleden, want bij ons is de cliëntenraad voor een deel gevuld met familieleden. Nu is de cliëntenraad ooit ontstaan vanuit de wens van de cliënten, maar inmiddels is het een instituut geworden, waarvan de regels worden gesteld door de instelling of de wet. Als je mee gaat doen in een cliëntenraad moet je vier keer per jaar of vaker vergaderen, agenda’s opstellen, discussiëren over beleid. Terwijl de meeste familie haar tijd het liefst wil gebruiken om bij haar familielid te zijn. Is het gebrek aan animo dan een bewijs dat familie zich niet interesseert voor de zorg in het verpleeghuis? Vanuit het aanbieders-paradigma wel. Maar als je wat verder kijkt niet. Hoe weet je dan waar familie zich voor interesseert? Door te vragen. En de tijd nemen om te luisteren. Want ook familie moet loskomen uit haar paradigma.