vrijdag, juli 22, 2011

Overstuur

Tijdens mijn bezoek aan mijn moeder raakte een mevrouw helemaal overstuur. Ze woont er nog maar kort en je ziet bij haar wat ik ook bij mijn moeder zag toen haar dementie zich begon te uiten. En vreemd genoeg gebeurt dat altijd tegen de avond, alsof de hele dag wordt gezien als iets tijdelijks wat voorbij gaat, maar de avond, dan is het uur van de waarheid. De mevrouw bleef niet slapen, dat was heel duidelijk. Ze ging naar huis. Ze kwam haar kamer uitgelopen toen ik net op weg was naar de keuken om wat weg te brengen. Ze klampte me vast, zoende me op beide wangen, riep de heilige maagd Maria aan met de vraag wat ze toch verkeerd had gedaan en drukte me ook nog even een paar pillen in de hand. Die wilde ze al helemaal niet hebben. Ik probeerde haar de pillen terug te geven, ze keerde om, liep haar badkamer binnen. Ik hoorde de wc doorspoelen. Zo, die pillen waren weg. Maar zij was nog even hard in paniek. Ik probeerde haar een beetje af te leiden door over het bezoek van haar kleinzoon te beginnen. Ze keek me wat bozig aan. ‘Wat heeft dat er nu mee te maken!’. Oeps, niet zo dement als ik dacht.
Mijn moeder lag al te slapen in bed, dus ik stelde voor om wat te lopen. Ze stak haar arm in de mijne en we wandelden samen naar de woonkamer, waar ze ging zitten en waar ik een glaasje jus d’orange inschonk. Er kwam een andere mevrouw bij gerold, de rolstoelracende mevrouw noem ik haar altijd. Die maakte het er niet beter op. Zij onthulde een groot complot dat erop was gericht om hen allen voor de gek te houden. Ik haalde voor haar ook maar een glaasje jus.
Het meest treurige was dat er maar één verzorgende op de etage was, haar collega was plotseling ziek geworden en zij kende deze mevrouw niet en wist ook niet wat ze moest doen om haar in bed te brengen. Het was trouwens nog niet eens zeven uur. Ze ging een collega van een andere verdieping halen om haar te helpen.