Hoofd en hart

Is liefde een gevoel uit het hoofd of uit het hart? Dat is een van de vragen die door mijn hoofd spoken sinds het lezen van de roman ‘Still Alice’ van Lisa Genova. De hoofdpersoon in dit boek, Alice, is hoogleraar cognitieve psychologie, dus vooral met haar hoofd bezig, in Harvard. Op haar 50ste wordt er bij haar vroege dementie geconstateerd. Het boek beschrijft het proces dat zij doormaakt op een sobere manier. Het is een beetje Hersenschimmen van Bernlef, maar dan in de 21ste eeuw, met extra hulpmiddelen voor het geheugen zoals de E-mail en de Blackberry. Wel handig, overigens.
Alice stelt zichzelf deze vraag op het moment dat haar kinderen en zijzelf hun liefde voor elkaar uiten. Als we er vanuit gaat dat het gevoel ‘liefde’ een proces in de hersenen is, dan is het antwoord snel gegeven. Ik vroeg het een vriend. Hij moest even denken en zei: nee, liefde komt uit het hart. Ik ben bang dat hij geen gelijk heeft, maar ik zou hetzelfde antwoord geven. Of moet je de vraag niet stellen? Ik moet denken aan de mensen die tegen mij maar steeds de vraag blijven herhalen of mijn moeder mij nog herkent. ‘Zolang ik haar maar herken’ is mijn standaard antwoord. Misschien is ook zo met de liefde. Zolang het in ieder geval in mijn hoofd en hart nog maar bestaat.