Veel in bed

Weer terug in Nederland. Zo snel mogelijk mijn moeder bezocht. Het blijkt dat ze de afgelopen maand vooral veel in bed heeft gelegen. Als ik rond half vijf ’s middags de etage op kom lopen, ligt ze ook in bed. ‘Ze lag in zo’n diepe slaap dat ik haar maar alvast de pyjama heb aangedaan’, zegt de verzorgende. Dus ga ik aan het bed van mijn moeder zitten. We zetten haar wat rechtop, zodat ze kan eten. Ze heeft haar ogen weliswaar dicht maar ze eet nog steeds. Gaandeweg wordt ze wakkerder, mompelt mee op de golven van ons geanimeerd gesprek. ‘Zo wakker is ze de hele maand nog niet geweest’, zegt de privéhulp met wie ik ben. Ik aai over mijn moeders hoofd. Geef haar een zoen. Met een wat krakende stem hoor ik haar iets zeggen dat op dank je wel lijkt. Mijn moeder is zwaar dement, ik weet het, maar toch, soms heeft ze heldere momenten. Ze hoort de ‘reuring’ om zich heen, en reageert daarop. Wat ben ik blij dat er mensen aan haar bed zitten. De meeste bedlegerige dementerenden zien, naast hun familie, misschien hoogstens drie keer per dag iemand voor iets langere tijd, bij de verzorging en bij het eten geven. En dat gaat vaak zo snel dat ik me afvraag of ze het wel merken.
Het eten zag er overigens fantastisch uit. Het smaakte mijn moeder echter goed.